Kiedyś środki transportu nazywano z osobna - rowery, motorowery, skutery nie podlegały żadnej klasyfikacji. Zaczęto produkować rozmaite środki transportu jednoosobowego o zróżnicowanej budowie i funkcjach, aż wreszcie przypisano je jednej definicji.

Do UTO zaliczane są: Hoverboard, E-Board, Deska żyroskopowa

Do tej grupy pojazdów nie zalicza się jednak pojazdów, takich jak: urządzenie wspomagające ruch (sportowo-rekreacyjne) - użytkownik porusza się w pozycji stojącej, a urządzenie napędzane jest siłą mięśni, hulajnoga elektryczna- napędzana elektrycznie, dwuosiowa, posiada kierownicę, nie zawiera siedzenia i pedałów, przeznaczona do poruszania się przez jedną osobę, znajdującą się na tym urządzeniu.

Można poruszać się UTO na wyznaczonej drodze dla rowerów (do 20 km/h) lub w wyjątkowej sytuacji skorzystać z chodnika (gdy jedziemy z prędkością zbliżoną do prędkości pieszego) zachowując szczególną ostrożność oraz ustępować pierwszeństwa pieszemu i nie utrudniać mu ruchu. Gdy nie ma drogi dla rowerów, można jechać wzdłuż jezdni z prędkością powyżej 30 km/h trzymając się prawej strony.

Dzieci do 10 roku życia powinny korzystać z UTO tylko i wyłącznie na terenie swojego zamieszkania, jednocześnie będąc pod opieką osoby dorosłej. Osoby w wieku od 10 lat do 18 lat chcące używać UTO, muszą posiadać takie uprawnienia, jak rowerzyści- kartę rowerową lub prawo jazdy kategorii AM, A1, B1 lub T.

Dorośli mogą mieć przy sobie jedynie dowód potwierdzający ich wiek i tożsamość, np. dowód osobisty, prawo jazdy, paszport i powinni kierować urządzeniem zawsze będąc trzeźwym.

Jeżdżąc bezpieczne możemy dotrzeć do pracy, szkoły i innych destynacji szybko, nie stojąc w miejskich korkach i bardzo łatwo. Jest to przełom w transporcie, niekiedy koszt posiadania urządzeń UTO „zwraca się” w porównaniu do korzystania z samochodu lub środków transportu publicznego kupując regularnie bilety. Jest to też rozwiązanie ekologiczne ze względu na ładowanie urządzeń prądem, a nie tankując paliwem.